AmerikaBlog

Liesbeth Smit

Boston, 4/11/2007





Vitamins

Het lijkt soms wel of de gemiddelde Amerikaan lijdt pellagra (tekort aan vitamine B3), scheurbuik (tekort aan vitamine C) en beri-beri (tekort aan vitamine B1). De voedingsindustrie stopt overal kunstmatige vitamines in: in tarwemeel, in chips en in suikerwater. Het is niet eerlijk voor de paprika, de appel of het spruitje. Dat daar ook vitamines in zitten, dat is Amerika collectief vergeten.

Of ze er nou inzitten in het kader van een slimme verkoopstrategie of omdat de overheid fabrikanten verplicht ze toe te voegen, het maakt de consument niet uit. Die ziet op de verpakking van snoepgoed, chips en cola's 'verrijkt met vitamines' staan - en koopt. Want vitamines zijn gezond.

Dat de FDA adviseert om alle andere ingredienten in de vitamine-chips, -cola's en -snoepgoed met mate te consumeren, dat vergeet de consument voor het gemak.

Slimme fabrikanten voegen vitamines vooral toe aan producten die zijn gemaakt van goedkope grondstoffen. Aan chips, bijvoorbeeld - gemaakt van aardappels en zout. Aan snoepgoed - gemaakt van suiker. Of aan limonades - water en suiker. De formule is simpel. Je neemt Coca Cola Light - bestaat uit water met aspartaam en koolzuur. Maar zodra de fabrikant er vitamines aan toevoegt, hebben we ineens Diet Coke Plus. [Wikipedia] Reuze gezond.

Een blikje levert je een kwart van de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid vitamine B3, B6 en B12, en vijftien procent van de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid zink en magnesium.

Als fabrikanten geraffineerde producten maken, zoals fruitsnoepjes en witbrood, verdwijnen bijna alle nutrienten. Vitamine C kan niet goed tegen lange bewaardtijden of verhitting en tijdens het raffineren van tarwemeel verdwijnen thiamine, niacine en vitamine B6 samen met de vezels.

Aan de verrijkte levensmiddelen voegen fabrikanten de vitamines toe die ze er eerst zelf hebben uitgehaald. Het lijkt erg veel werk, eerst vitamines uit voeding halen en ze er daarna weer in stoppen, maar in de praktijk levert het geld op. Koolhydraten als tafelsuiker en tarwemeel zijn plotseling veel meer waard als de fabrikant ze opkalefatert.

Een voorbeeld: VitaminWater. Eigenlijk zijn de VitaminWater-producten suikerwatertjes met bijzondere namen zoals Focus, Defence, Balance, Endurance, B-Relax, Rescue en Charge. [glaceau.com] In elk flesje zitten vitamines met bijzondere eigenschappen, als je de labels mag geloven. Een simpel rekensommetje leert dat VitaminWater een lucratief product is.

Power-C, een product uit de VitaminWater-lijn, bevat per flesje negentig milligram vitamine C. Een kilo vitamine C kost tien euro, en negentig milligram dus 0,009 eurocent. [newdirectionsaromatics.com] Ook de corn syrup in Power-C is goedkoop: voor 25 kilo van het spul betaal je twintig euro, en voor de twintig gram suiker in het flesje Power-C betaal je dus 0,016 euro. Citroenzuur, een ander ingredient van Power-C, kost veertig eurocent per honderd gram. Een flesje Power-C bevat voor ongeveer 0,4 eurocent aan citroenzuur. [newdirectionsaromatics.com] Water is tenslotte praktisch gratis.

Even optellen - en tada! Twee eurocent. Een flesje kost 1.79 dollar. Er zitten ook nog wat kleine hoeveelheden extracten en andere vitamines in Power-C, maar die zullen de kostprijs niet wezenlijk verhogen. Het punt is duidelijk. Kopers van Power-C betalen voor een gezond gevoel een hoop geld.

Dat vond de Coca Cola Company ook. Het concern kocht Glaceau voor 4,1 miljard dollar. Om dat geld eruit te krijgen moet Glaceau 2,3 miljard flesjes VitaminWater verkopen. Dat komt neer op 7,5 flesjes per Amerikaan.

Een kiwi kost hier trouwens vijftig cent. Die levert 141 procent van je ADH aan vitamine C en bevat geen corn syrup.

De FDA is niet enthousiast over het toevoegen van vitamines aan snacks, maar doet er niks aan. De FDA verplicht zelfs het toevoegen van vitamines aan producten. Tarwemeel, rijst, noedels en macaroni bevatten daarom tussen de 0,4 en 1,4 milligram foliumzuur per pond product. De hele Amerikaanse bevolking krijgt nu ongewild foliumzuur in het brood, zodat het aantal gevallen van neurale buisdefecten in pasgeboren babies is verminderd.

In Nederland zijn de wetenschappers er nog niet over uit of fabrikanten foliumzuur in brood en pasta moeten stoppen. Tijdens een discussie van Wageningse AIO’s en hoogleraren met de Harvard-voedingswetenschappers Eric Rimm, Meir Stampfer en Rob van Dam bleek onlangs dat er veel over te zeggen is. Nederlanders zijn huiverig voor verrijking omdat hoge doses foliumzuur de kans op darmkanker verhogen. [Wb 8 December 2005] Amerikanen zijn echter voor. Eric Rimm is van mening dat Nederland moet gaan verrijken met foliumzuur en tegelijkertijd moet screenen voor darmkanker. Darmkankerscreening onder vijftigplussers is in Amerika normaal. Het cultuurverschil is duidelijk.

Datzelfde cultuurverschil stak ook zijn kop op toen de Franse onderzoeker Elena Martinez op Harvard vertelde over dat in Frankrijk de groep met de laagste inname van foliumzuur nog altijd dagelijks driehonderd microgram binnenkrijgt. Ze werd niet geloofd. Meir Stampfer vertrouwde Martinez' gegevens niet. Net als de meeste Amerikanen heeft Stampfer het geloof verloren dat een gezonde voeding zonder toegevoegde vitamines voldoende vitamines kan leveren.



All Natural Naar boven Happy Meal